De werking van de zonnecel werd ontdekt door de Franse natuurkundige Alesandre-Edmond Becquerel rond 1839.  De wetenschapper merkte dat de werking van een zonnecel berust op foto-elektrisch effect.  Hij merkte dat er tussen twee elektroden die hij gedompeld had in een zuurbad blootgesteld aan licht een elektrische stroom liep.  48 jaar later ontdekte de Duitse natuurkundige Heinrich Hertz dat er tussen die twee elektroden van de vonkinductor gemakkelijk een vonkoverslag optrad bij het bestralen van één van de elektroden met ultraviolet licht.  Nader onderzoek wees uit dat ultraviolet licht ook een kleine elektrische stroom leverde tijdens het bestralen van een zinken plaatje.  Albert Einstein verklaarde dit in 1921. Hij combineerde de quantumtheorie met de golftheorie van het licht.  Hierdoor kon het verschijnsel ‘licht’ op twee manieren beschreven worden. Enerzijds  kon licht beschreven worden als een elektromagnetische trilling en anderzijds als een stroom van energierijke deeltjes, ook fotonen genoemd. De laatste is wel de belangrijkste beschrijving. Elk voorwerp dat in licht wordt gehouden, wordt door fotonen getroffen.  Indien een foton voldoende energie heeft, dan kan in een atoom een elektron worden vrijgemaakt. Het belichte materiaal is dan niet meer elektrisch neutraal.  Het voorwerp wordt dan  elektrisch geleidend of geladen..