De polykristallijne of multikristallijne zonnecel heeft een grijs gevlekte of blauwe  kleur.  Het rendement ervan ligt tussen de 10 % en 13 %, dus iets lager dan die van monokristallijne zonnecellen.  De overige eigenschappen van de polykristallijne zonnecellen zijn vergelijkbaar met die van de monokristallijne zonnecellen.

Het materiaal waaruit een polykristallijne zonnecel is opgebouwd bestaat uit een restproduct van de monokristallijne halfgeleiderindustrie.  Hierdoor ligt de prijs lager.  De resten worden samengesmolten en hierdoor ontstaan de zogenaamde vlekken in de zonnecellen.  Polykristallijn silicium vereist tijdens de fabricage veel minder energie, maar heeft een iets lager rendement.  De polykristallijne of multikristallijne zonnepanelen bevatten meer cellen omdat het mogelijk is om rechthoekige zonnecellen te maken.  Hierdoor zullen ze beter presteren bij diffuus licht. Polykristallijn silicium (poly-Si of mc-Si) wordt gemaakt doordat men vloeibaar silicium in vierkante gietvormen giet.  De grote blokken gesmolten silicium worden langzaam gekoeld en in vaste vorm gebracht.  De donkere plekken die zichtbaar zijn op de cellen, zijn de ongestructureerde smeltplekken tussen de verschillende kristallen in dat blok.  Dit wil zeggen dat de  kristallen niet goed op elkaar aansluiten. Daarom is het rendement van de cellen lager.  Polykristallijne siliciumplakjes hebben een dikte van 180 tot 350 micrometer en worden van het gegoten blok gezaagd (m.b.v. van draadzagen).  De plakjes hebben een zwakke p-type dopering, voordat er aan het oppervlak een n-type dopering wordt uitgevoerd. Er vormt zich een pn-overgang.  Deze overgang vindt plaats op een paar honderd nanometer onder de oppervlakte.

Grote fabrikanten gebruiken meestal polykristallijn silicium voor zonnecellen wegens de productiekosten.  Per vierkante meter is er op jaarbasis bijna geen verschil.  Het verschil in België in hoogstens een paar tientallen euro’s. Daarbij zal de prestatie van de types ook afhangen van de weersomstandigheden.